Van de week realiseerde ik me dat het alweer even geleden was dat ik een blog heb gepost. Ik las mijn laatste blogs terug en het viel me op dat ik vooral schrijf wanneer er iets nieuws in mijn zoektocht voorbijkomt of na een scan. In de laatste zinnen van mijn vorige blog wenste ik je een fijne zomer, inmiddels is de herfst wel echt aan dus een goed moment om even wat van mij te laten horen.
Hoe het komt dat er wat meer tijd overheen gaat voor ik een nieuwe post schrijf, is voor een groot deel doordat er tussen de scans meer tijd zit dan voorheen. De tijd tussen de scans was eerst twaalf weken en dat is nu zes maanden. Daardoor is de stress en bezig zijn met alles rondom de scan gewoon wat minder dagelijks aanwezig. Ook is het nu zo dat ik wat minder aan het zoeken ben naar nieuwe ‘dingen’ (denk bijvoorbeeld aan zorg in de complementaire sector naast het ziekenhuis) omdat mijn lijf zo goed gaat op wat ik op dit moment doe. Wat doe ik dan zoal?
Op dit moment ga ik nog steeds iedere maand naar de acupuncturist. Toen ik behandeld werd, in 2019, ging ik vooral om de bijwerkingen van de chemo te verminderen en nu ga ik om te zorgen dat mijn natuurlijke weerstand zo optimaal mogelijk is. Dit is wel een heel korte omschrijving van wat de acupuncturist voor me doet, maar ik wil niet in herhaling vallen want hier heb ik al eerder over geschreven, zie deze blogpost.
Ook ga ik nog steeds met veel plezier naar de homeopaat in Almelo. Ieder bezoek bespreken we hoe het gaat met mijn gezondheid en of ik klachten ervaar. Het gaat dan niet alleen over klachten die te maken hebben met kanker, of over de gevolgen van de behandeling, maar over mijn volledige welzijn. Dagelijks neem ik homeopathische middelen, die waar nodig per bezoek worden aangepast. Ik zie de homeopaat ongeveer om het half jaar.
Ons leven is totaal veranderd in vergelijking met hoe we het vijf jaar geleden voor ons zagen...
Ook probeer ik zelf waar ik kan wat invloed uit te oefenen door zo goed mogelijk voor mijn lijf te zorgen en ernaar te luisteren. Ik let op mijn voeding, zorg dat ik genoeg rust, probeer genoeg te bewegen etc. En naast al die dingen gewoon het leven te leven. Dit klinkt nu misschien heel optimistisch, alsof er geen vuiltje aan de lucht is, maar dat is natuurlijk ook niet altijd waar. Ons leven is totaal veranderd in vergelijking met hoe we het vijf jaar geleden voor ons zagen. En nee, je wilt niet als 34-jarige vrouw ’s middags een dutje moeten doen omdat je anders de avond niet red. En nee, je wilt niet voor de zoveelste keer op het laatste moment een afspraak afzeggen omdat het teveel is. En nee, je wilt niet leven met onzekerheid over de toekomst…dus nee, je wilt geen kanker in je leven.
Dus we gaan nu!
Maar goed, de laatste zin zegt het. Ik leef met kanker. En dat is soms echt pittig, maar er is in mijn leven gelukkig zoveel meer dan kanker. Ik kan oprecht zeggen dat ik kan genieten van alles wat wel kan, ook al moet dat soms in aangepaste vorm. Vijf jaar geleden had ik niet durven dromen dat we vorige maand Daans vijfde verjaardag samen konden vieren of überhaupt samen het leven kunnen vieren.
Binnenkort gaan we met ons gezin op safari in Afrika. Wanneer ik dit vertel, krijg ik weleens de vraag of deze reis niet leuker is als Daan wat ouder zou zijn zodat hij er meer van meekrijgt. Ja misschien is dat zo, misschien kan Daan zich meer herinneren als we deze reis maken wanneer hij wat ouder is. Maar goed, we kunnen deze reis nu maken, ik weet niet hoe het leven eruitziet als Daan ouder is. Dus we gaan nu!
En met een gerust gevoel pak ik straks mijn koffer in. Want afgelopen maand heb ik ook een goede uitslag gekregen van een stabiele scan. Zoals je van me weet, ik vind het altijd een pittig en spannend moment. De MRI-scan zelf vind ik gelukkig niet heel spannend, ik kan goed stilliggen in een kleine ruimte en probeer me tijdens te scan te focussen op de radio die ik via de koptelefoon kan luisteren. Dat is nog best een opgave want de scanner maakt een hoop geluid dus ik maak er in mijn hoofd een spelletje van om zo goed mogelijk te ontrafelen welke liedjes er schuilgaan achter alle herrie. Er zit tijd tussen de verschillende foto’s die gemaakt worden, dan is er even geen geluid van de scan en kan ik even checken of de radio inderdaad het nummer draait dat ik dacht. Zo kom ik die scan best wel door. Maar het wachten op de uitslag is minder ontspannend. Het wachten in de wachtkamer tot de neuroloog je kan halen vind ik pittig. Om onze gedachten af te leiden, doen Erik, Coco en ik tegenwoordig een spelletje om de tijd door te komen. Dit maakt het wachten luchtiger en kan er zelfs soms even gelachen worden wat spanning even wegneemt. Het gevoel dat ik krijg na het horen van het goede nieuws van de neuroloog is moeilijk te omschrijven. De emoties krijgen de vrije loop, er wordt gehuild en gefeest en er volgt een soort adrenaline scheut waardoor alle spanning wordt omgezet in blijdschap en vreugde. En met dat gevoel kan ik weer een paar maanden vooruit.
Waar ik eerder al noemde dat ik vanuit ‘Het onzichtbare pilletje’ naar de acupuncturist en de homeopaat kan, heb nog iets anders moois kunnen doen afgelopen jaar. Ik ben namelijk ook op retraite geweest. Een bijzondere ervaring waar ik deze blog eigenlijk over zou schrijven, maar deze ervaring bewaar ik voor mijn eerste blog in het nieuwe jaar.
En dit kan dankzij jullie...
Ik ben heel erg dankbaar voor alle bezoeken en behandelingen die ik heb kunnen doen het afgelopen jaar. De bezoeken aan de acupuncturist en de homeopaat zijn voor mij ontzettend essentieel. Het heeft een grote invloed op mijn gezondheid. En dit kan dankzij jullie. Iedereen die een bijdrage heeft gedaan of nog steeds doet aan ‘Het onzichtbare pilletje’, jullie zijn goud waard, dankjulliewel!
Heb een fijne winter en ik laat weer wat van me horen in het nieuwe jaar!
Liefs Jany
Wil je me helpen bij mijn zoektocht naar het onzichtbare pilletje? Dat kan! :-) Klik [hier] voor meer info.
Na al deze tekst over mij, vind ik het super leuk om ook even iets van jou te horen. Laat een reactie achter, ik lees ze allemaal met veel plezier!