Van panelgesprek tot tranen van het lachen: een herfst vol herkenning

We zijn aangekomen in het laatste kwartaal van het jaar. Zo voelt het nog niet helemaal, want ik zie nog genoeg mensen lopen in korte broek bij deze temperaturen. Maar het is echt waar: over 48 dagen beginnen we alweer aan een nieuw jaar, 2026.

Voor ik je mijn beste wensen ga geven, wil ik je eerst nog even meenemen in de afgelopen maanden. Om maar met het belangrijkste te beginnen: mijn laatste scan was stabiel! De neuroloog praat in dokterstaal over een stabiel beeld, de radioloog voegt ‘stabiele ziekte’ toe in het dossier, en voor mij betekent stabiel gewoon goed. Het voelt altijd weer als een soort vrijbrief voor de komende zes maanden. So, let’s go!

Begin van deze maand mocht ik samen met Erik aanwezig zijn bij de viering van het 10-jarig jubileum van ZindividU. ZindividU is een stichting die mensen met kanker en hun naasten helpt om weer grip te krijgen op hun leven. Ze bieden persoonlijke begeleiding, leefstijladvies en praktische steun bij alles wat komt kijken na een kankerdiagnose. Het doel is dat mensen niet alleen “overleven”, maar, zoals ze zelf zeggen, dat ze mensen met kanker uit de angst halen en weer in hun kracht zetten.

Vanuit daar is de zoektocht naar het onzichtbare pilletje voor mij gestart.

Net na mijn diagnose, inmiddels ruim zes jaar geleden, zaten Erik en ik bij Fons en Miriam aan de keukentafel. (Over dat eerste bezoek schreef ik eerder al een blog, die kun je hier teruglezen.) Op dat moment waren we nog helemaal overdonderd door alle onderzoeken en slechtnieuwsgesprekken die we hadden gehad. Fons leefde destijds al een aantal jaar met een vergelijkbare diagnose als ik. Ik weet nog goed dat het mij zo verbaasde dat er een man voor mij zat die er helemaal niet ziek uitzag en nog vol passie en vrolijkheid van het leven genoot.

Fons en Miriam deelden aan die tafel hun ervaringen over het leven met deze diagnose en wat Fons, naast de reguliere zorg, aan complementaire zorg deed. Wij konden al onze vragen stellen die door ons hoofd spookten, kregen contactgegevens van mensen in de medische wereld die wellicht mee konden kijken, en handvatten om de complementaire zorg te onderzoeken. Voor ons gevoel liepen we na dit gesprek tien kilo lichter de deur uit. Vanuit daar is de zoektocht naar het onzichtbare pilletje voor mij gestart, en we hielden er een mooi contact met Fons en Miriam aan over.

Nu waren we weer in Hengelo, en dit keer niet met een bak vol verdriet en angst, maar om stil te staan bij Fons en Miriam en hoe ze met hun stichting lotgenoten hebben kunnen ondersteunen de afgelopen jaren. De middag was gevuld met een inspirerende lezing en een gedeelte waarin wij zelf een actieve rol speelden. Vooraf waren wij gevraagd of we wilden deelnemen aan een panelgesprek: Erik als partner en ik als degene met kanker. Dat wilden we wel; als we met onze eigen ervaring een ander kunnen helpen, dan doen we dat graag.

De één was kankerpatiënt, de ander was partner van...

Wij waren niet de enigen die aan het panel deelnamen, en het gaat me ook niet lukken om alle thema’s te bespreken die er ter tafel zijn gekomen. Maar om een inkijkje te geven: ieder panellid had een eigen verhaal, een eigen ervaring met kanker. De één was kankerpatiënt, de ander was partner van of naaste die een dierbare aan kanker had verloren. Je kunt je misschien voorstellen dat dat deel van de middag voor mij zoveel gezichten had. Iedereen die aanwezig was, had zijn eigen zogenoemde ‘rugzakje’ en leeft binnen zijn of haar, zoals Erik het noemt, eigen kankerkader. En dat geeft herkenning. Het is fijn om met lotgenoten te praten en hun ervaringen te horen, en die van jezelf te delen, maar het is soms ook confronterend. Door de jaren heen, ook via ZindividU, heb ik lotgenoten leren kennen met een vergelijkbare diagnose, die er op zo’n dag als deze niet bij zijn omdat ze er niet meer zijn.

Zo’n dag heeft natuurlijk meerdere gezichten: het kan confronterend zijn, herinneringen oproepen en je even stil laten staan bij alles wat er speelt. Maar het is vooral ook ontzettend mooi om te zien dat een stichting als ZindividU bestaat, die mensen samenbrengt en steun biedt. We hebben de dag afgesloten met een prachtig lied, gezongen door Barbara Breedijk, waarin op een humorvolle en herkenbare manier alles van de dag samenkwam. Het zorgde voor tranen van het lachen en maakte voor mij nog eens duidelijk hoe waardevol zulke momenten en zulke initiatieven zijn. Ik hoop dan ook dat ZindividU nog veel mensen mag blijven steunen in de jaren die komen.

Misschien is dat ook wat “stabiel” voor mij betekent

Zulke ontmoetingen zetten me altijd ook weer aan het denken. Je staat even stil bij mensen die er niet meer zijn, bij mensen die slecht nieuws krijgen, bij mensen die afscheid moeten nemen van iemand die ze liefhebben. Nu gaat het goed met mij, en daar kan ik alleen maar heel dankbaar voor zijn dat het zo goed gaat. Zo’n dag zorgt ervoor dat ik even stilsta bij wat er voor mij echt toe doet, bij de mensen die dichtbij me staan en bij hoe ik mijn tijd wil besteden. Misschien is dat ook wat “stabiel” voor mij betekent: niet stilstaan, maar meebewegen met wat er is.

Ook al is het nog geen 31 december, ik ga wel alvast het jaar op deze plek afronden. Ik ben heel dankbaar voor alles wat het afgelopen jaar bracht: mooie momenten, lieve gebaren, het lachen, de vieringen en de kleine momenten die samen groot werden. Want eerlijk is eerlijk: samen genieten is waar ik het meest van hou. Met dit gevoel van dankbaarheid en plezier kijk ik alvast uit naar 2026 en alles wat het nieuwe jaar ons zal brengen.

Op naar 2026! Moge het een jaar vol mooie momenten, lachen tot je buik pijn doet en onverwachte geluksmomenten worden. En vergeet niet: geniet zoveel mogelijk, dans soms in je woonkamer alsof niemand kijkt, en laat vooral het kleine geluk niet ontsnappen. Nu rond ik af, en zeg ik alvast: 'Proost op een nieuw jaar!'

Dankjewel voor het lezen. Tot de volgende blog!

Liefs Jany

---

Wil je me helpen bij mijn zoektocht naar het onzichtbare pilletje? Dat kan! :-) Klik [hier] voor meer info.

Na al deze tekst over mij, vind ik het super leuk om ook even iets van jou te horen. Laat een reactie achter, ik lees ze allemaal met veel plezier!