Mijn eerste blog van het jaar 2022. Ik hoop dat iedereen het vorige jaar goed heeft kunnen afsluiten en weer met nieuwe energie en frisse blik aan dit jaar is begonnen. Ik in ieder geval wel en nu er weer mag en kan, zie ik weer nieuwe mogelijkheden. Voor al het nieuws dat dit jaar zal brengen, doe ik nog een kleine terugblik op mijn retraite die ik heb gedaan.
Al vaker hebben jullie kunnen lezen dat ik op zoek was naar een goede retraite. Ik was al een tijdje op zoek naar een plek waar ik een paar dagen tot rust zou kunnen komen, in stilte kon zijn en even kon bezinnen. Nooit gedacht dat ik hier behoefte aan zou hebben, want ik ga ook heel goed op een hoop fun en jolijt maar ik heb sinds de kanker meer tijd en rust nodig in mijn leven dan vroeger. Of ik ben me dat nu bewuster dan vroeger, dat kan ook.
Mijn oproep in vorige blogs aan jullie leverde een hoop leuke tips op voor diverse retraites. Ik heb uiteindelijk gekozen voor een retraite speciaal voor AYA’s. AYA’s (adolescents and young adults) zijn jongvolwassenen die gediagnosticeerd zijn met kanker in de leeftijd tussen de 18 en 39 jaar oud. Een groep waar ik liever niet bij had gehoord, maar helaas zonder inschrijving toch lid van ben geworden en met mij dus ook anderen.
Ik moest uit mijn comfortzone...
Ik had me al enige tijd geleden ingeschreven voor deze retraite en keek er erg naar uit. Maar op de dag waarop ik vertrok, was ik toch ook wel een beetje gespannen. Hoe zou het zijn om opeens vier dagen van huis te zijn? Ik ken daar niemand? Wat als ik nu heimwee krijg? Of wat nu als ik helemaal niet in stilte kan zijn met mezelf? Goed, je leest het al, ik moest uit mijn comfortzone. Aangekomen bij de locatie stapte ik met bonzend hart uit de auto en op precies datzelfde moment stapt er een andere deelneemster haar auto uit. We begroeten elkaar en opeens was de spanning weg. Kom op Jane, dit gaat wel goedkomen, op naar een nieuwe ervaring…
Mijn verblijf met uitzicht op de tuin. Rechter foto is gemaakt door Jolijn
Vanaf de parkeerplaats leidde een stenen pad door een prachtige tuin met uitzicht over groene velden naar een boerderij. Eenmaal binnen werd je verwelkomt met een kop thee en kreeg je een rondleiding door de prachtige boerderij. Je kreeg een eigen kamer toegewezen waar je de komende vier dagen zou gaan verblijven. Toen de laatste deelnemer binnen was kregen we uitleg over het programma van de komende dagen en waar we rekening mee moesten houden. Er was een programma opgesteld voor de komende vier dagen waar je aan deel kon nemen. Het programma richt zich erop dat je tijd en rust krijgt om stil te staan bij wat er op dit moment in jou speelt. Welke rol speelt de kanker op dit moment in jouw leven? Hoe ga je verder na of met kanker? Wat heb je nodig om te leven met kanker of na kanker? Een handjevol vragen waar we tijdens de retraite mee aan het werk gingen in verschillende vormen.
Het programma was afwisselend. Er waren momenten van rust waarin je in stilte was en je eigen gang kon gaan en er waren momenten waarop je samenkwam. De samenkomsten waren in een prachtige ruimte waar je onder begeleiding mediteerden, yoga- en aandachtsoefeningen deed en waar ruimte was om uit te wisselen onderling.
De eerste dag in stilte was best wel wennen. Je was daar met mensen die je niet kende en het voelde in eerste instantie best heel gek dat je niets tegen elkaar zei. Vooral de eerste keer in stilte eten was nieuw. Voor mij is dat thuis een moment waarop je je dag doorneemt en verteld wat je hebt beleefd. Maar dat was nu dus totaal anders. Samen eten zonder iets te zeggen…een heel andere ervaring. Je proeft iedere hap, elke smaak, de structuur van het eten, de temperatuur, overal heb je aandacht voor. Nu was eten sowieso geen straf want jeetje wat werd er heerlijk, en gezond, gekookt! Echt hemels! Het eten in stilte was een beleving op zich. Je bent je zo bewust van iedere hap. Ik denk dat we dat ik dat wellicht anders had beleefd als we al pratend de maaltijd hadden verorberd.
Nog zo’n ervaring was de stilte wandeling. We startten iedere ochtend voor het ontbijt met een stilte wandeling door de prachtige groene omgeving. Het was heerlijk om de dag te beginnen in de natuur in de dauw en de mist. Je ervaart buiten meer, je voelt de kou, je ziet de omgeving, je voelt de grond onder de voeten. Je bent bewuster van alles om je heen en hoe je eigen pet staat, doordat je de rust en de tijd hebt om even bij jezelf stil te staan. Heerlijk met een fris hoofd aan de dag beginnen, vond ik het.
Eén van de stiltewandelingen...hoe mooi is de ochtend!
*Bovenstaande foto en video zijn gemaakt door Jolijn
Wat voor mij ook heel waardevol is geweest, waren de momenten waarop we met elkaar in gesprek gingen. En ja dat ging vaak over kanker. Van diagnose tot behandeling, van goed nieuws tot slecht nieuws en welke invloed het heeft of had op je leven. Er was zoveel herkenning in elkaars verhalen. Je kon je zo goed in een ander verplaatsen want wij hadden allemaal iets soortgelijks meegemaakt. Van sommige deelnemers heb ik geen idee of ze een partner hebben, kinderen of welk beroep ze uitoefenen, maar dat bleek ook helemaal niet nodig. Het contact voelde als vriendschap. Niemand is vrijwillig lid geworden van de kankerclub, maar het gedwongen lidmaatschap bracht ons deze vier dagen wel verbroedering. Voor mij werkte het helend. Het onderwerp kanker mocht er zijn, besproken worden, het mocht even blijven liggen om later weer te worden opgepakt. Je kon erbij blijven maar je kon er ook weer van weg. Nu klinkt het misschien alsof het een droevige en zware bedoeling was, maar dat voelde ik niet zo. Er was zeker weleens verdriet, angst of onzekerheid maar er was ook veel gezelligheid en humor. Want ja, als je dan de slechte kankergrappen mag maken, dan maar met elkaar.
Want ja, als je dan de slechte kankergrappen mag maken, dan maar met elkaar.
De ervaring om daarnaast veel in stilte te zijn vond ik best wel lekker. Je was even alleen maar met jezelf. Je hoefde alleen maar voor jezelf te zorgen en gek genoeg is dat ook weleens heel fijn. Ik had het niet gedacht van tevoren, maar het bracht rust. Er was weer ruimte en energie om te ervaren wat ik graag meer wil doen in mijn dagelijks leven. Om het kort samen te vatten, wil ik graag fysiek meer doen. Dat betekent niet een vollere agenda, want de batterij is nog hetzelfde, maar meer activiteiten in de dag waarin ik niet zoveel in mijn hoofd zit. Dus denk aan muziek maken, soepen koken, wandelen etc. Iets meer doen in plaats van (be)denken. De afgelopen twee maanden ben ik hier al mee aan de slag gegaan. Iedere avond maak ik een plannetje waarin ik activiteiten zet voor de volgende dag. Hierdoor ben ik me bewuster wat ik doe en dat geeft meer voldoening en maakt me rustiger.
Tot zover mijn retraite-ervaring. Hoop dat ik jullie een beetje een kijkje heb kunnen geven in voor mij vier hele mooie dagen. Deze retraite is speciaal voor AYA’s, maar er zijn er dus ook een hoop die voor iedereen toegankelijk zijn door het hele land. Wil je jouw ervaring delen van een retraite of iets anders delen, stuur me dan gerust een berichtje! Mocht je specifiek meer willen weten over de retraite die ik heb gedaan, alle informatie hierover vind je hier.
Zorg goed voor jezelf en elkaar, tot gauw.
Liefs Jany
Wil je me helpen bij mijn zoektocht naar het onzichtbare pilletje? Dat kan! :-) Klik [hier] voor meer info.
Na al deze tekst over mij, vind ik het super leuk om ook even iets van jou te horen. Laat een reactie achter, ik lees ze allemaal met veel plezier!