Het is alweer even geleden dat ik een blog heb geschreven, zie ik. Waarom ik niet heb geschreven? Ik denk eigenlijk omdat de afgelopen maanden voorbij zijn gevlogen. Onder andere doordat er weer veel te doen is buiten de deur en het over het algemeen goed met me gaat. Maar mooie en leuke momenten zijn ook het delen waard.
Wat misschien heeft gezorgd voor minder blogs is dat ik voorheen altijd schreef wanneer voor controle naar het ziekenhuis was geweest. Na mijn behandeling zaten er steeds drie maanden tussen de scans. Inmiddels zit er nu 5 à 6 maanden tussen de controles. Afgelopen maand ben ik weer voor controle geweest en de scan was stabiel! Groot feest, bovenop alle andere mijlpalen van afgelopen maand.
Naast een stabiele scan, waar de feestmaand mee werd geopend, werd ook onze zoon Daan vier jaar. Hoe gaaf is dat! Onze kleine man ging van peuter naar kleuter en naar school. Nu is vier jaar voor een kind, en ook voor ouders, natuurlijk een echte mijlpaal. In dit geval voor mij een mijlpaal met een gouden rand.
Piketpaaltjes slaan....
Vier jaar geleden, toen mijn diagnose werd vastgesteld, is gezond en gelukkig oud worden op de tocht komen te staan. En echt, het is zo niet fijn, en ‘niet fijn’ is een understatement, wanneer dokters uitspraken doen over hoe jouw leven en jouw levensverwachting er volgens de statistieken uitziet. Met hulp van Zindividu en mijn gesprekken met mijn psycholoog heb ik die uitspraken meer kunnen laten voor wat ze zijn en leef ik nu naar dat ik geen nummer ben, maar gewoon Jany met een diagnose. Wat ik onder andere van Zindividu heb meegekregen is om je eigen ‘piketpaaltjes’ te plaatsen in de toekomst. Momenten om naar uit te kijken en naar toe te leven. Waar andere misschien plannen maken voor over tien, vijftien of twintig jaar, maak ik plannen en stel ik doelen die dichterbij in de toekomst liggen. Als een ‘piketpaaltje’ geweest of gehaald is, stel ik ook heel graag weer nieuwe.
Daan vier jaar zien worden en naar school zien gaan, was zo’n piketpaaltje. Waar ik had verwacht dat ik misschien wel een traantje zou moeten laten, stond ik vooral te glunderen van trots. Kijk hem nu gaan, ons manneke van vier jaar met zijn Buurman & Buurman rugtas om tussen al die grote kinderen en ik ben erbij. Dat is toch goud waard!
Om de maand oktober te omlijsten met een gouden rand ben ik na achttien jaar verkering, getrouwd met mijn grote liefde Erik. Wij vierden ons feest van de liefde in een bioscoop gevuld met de lieve mooie mensen om ons heen en lieten films zien die we speciaal voor deze gelegenheid gemaakt hadden. Het was fantastisch!
Kortom, deze maand is mij goud waard en gouden momenten zijn het delen waard!
In mijn volgende blog vertel ik graag weer meer over mijn zoektocht naar het onzichtbare pilletje, onder andere over voetreflextherapie en de verdere afbouw van mijn medicatie. Lees je weer mee?
Wil je me helpen bij mijn zoektocht naar het onzichtbare pilletje? Dat kan! :-) Klik [hier] voor meer info.
Na al deze tekst over mij, vind ik het super leuk om ook even iets van jou te horen. Laat een reactie achter, ik lees ze allemaal met veel plezier!