Net 5 weken na mijn bevalling, zo uit het niets, kreeg ik ineens last van epileptische aanvallen...
2018 was het mooiste en gekste jaar van mijn 29 levensjaren tot nu toe. Eind januari ’18 wisten we dat er kindje aan zou komen en voelde het alsof de wereld aan onze voeten lag. De zwangerschap verliep heel goed en ik voelde me sterker dan ooit. Met een prachtig mannetje in mijn buik die een marathon leek te rennen daarbinnen kon ik me helemaal verliezen in een beeld van de toekomst waarin Coco, Erik en ik samen met 1..2…3 kinderen(!?) zorgeloos en gelukkig de wereld over zouden reizen en mooie avonturen zouden beleven. We zouden ons leuke leven blijven leiden maar dan nog leuker met een klein spruitje erbij, die ongetwijfeld de oren van je hoofd zou kletsen en vragen want ja…wat in de genen zit…
"2018 was het mooiste en gekste jaar van mijn 29 levensjaren tot nu toe."
Met dit romantische beeld in het hoofd werd op 14 oktober 2018 Daan geboren en was een nieuw hoofdstuk in mijn leven aangebroken. De kraamweken waren leuk, gek, wennen, gezellig, doodvermoeiend maar bovenal heel mooi.
Daan was nog geen 5 weken, toen ik op een donderdagochtend bij het opstaan even moest blijven zitten op de bedrand. Ik voelde me opeens heel misselijk, had last van oorsuizen, en mijn linkeroog knipperde ongecontroleerd. Na een minuut leek het voorbij en stond ik op en startte mijn dag zoals alle andere dagen. Ik noemde het voorval nog even tegen Erik toen ik hem trof in de badkamer maar verbond het zelf met de vermoeidheid…mijn wallen hingen op mijn voeten inmiddels.
Drie dagen gingen voorbij zonder klachten en ik was het inmiddels ook alweer vergeten tot zaterdagavond, toen ik net in bed lag, weer hetzelfde gebeurde. Ik maakte Erik wakker die direct door had dat dit geen vermoeidheidsklachten waren. Naast dat ik diezelfde klachten had als eerder, merkte ik dat ook mijn spraak niet was zoals normaal. Woorden kwamen er niet goed uit en het was moeilijk om te focussen op wat Erik me vroeg. Na een paar minuten was het weer voorbij. We besloten die maandag maar even naar de huisarts te gaan en zijn toen gaan slapen.
"We besloten die maandag maar even naar de huisarts te gaan en zijn toen gaan slapen."
Die volgende ochtend werd ik wakker van weer precies dezelfde verschijnselen, maandag naar de huisarts was nog te ver weg dus besloten we naar de huisartsenpost te gaan. Na een paar routineonderzoeken werd gezegd dat dit leek op een focale epileptische aanval en dat dit verder onderzocht moest worden middels een MRI die een week of 4 later gepland werd. We werden naar huis gestuurd, deze kleine aanvallen konden geen schade aan de hersenen geven, we moesten alleen terugkomen wanneer de aanvallen erger werden of langer duurden.
We gingen weer naar huis, zonder grote zorgen, epilepsie wellicht, wel vervelend want dat betekende voorlopig dat ik geen auto mocht rijden maar heel veel tijd om hier bij stil te staan was er niet want we hadden en kraamfeest op de planning staan voor die dag. Een uur voor aanvang kwamen we thuis aan en hebben we de laatste voorbereidingen getroffen en genoten we die middag van een huis vol vrienden en familie die Daan voor het eerst kwamen bewonderen.
Moe maar voldaan raakte mijn hoofd het kussen die avond en al snel volgde weer een focale epileptische aanval die naast dezelfde verschijnselen als eerder dit keer veel langer duurde en ik had ook een tintelend gevoel in mijn rechterarm en –been. Dus wij weer terug naar de huisartsenpost. Dezelfde onderzoeken volgden en deze arts was het met ons eens dat 4 weken wachten op een MRI scan wel erg lang zou zijn dus hij zette er vaart achter en de volgende dag kon ik terecht voor een EEG en later die week voor een MRI. Wederom gingen we naar huis, iets ongeruster dan die ochtend wel, maar blij met de EEG die gepland stond voor die maandag.
Maandag voedde ik Daan voor ik met het OV naar het ziekenhuis vertrok, Coco bleef bij Daan en Erik kwam vanuit een werkafspraak rechtstreeks naar het ziekenhuis. Lijkbleek van de vermoeidheid troffen Erik en ik elkaar voor het OLVG-Oost, na thuiskomst van de huisartsenpost hadden zich nog twee aanvallen voorgedaan thuis. We hoopten dat de EEG ons wat meer uitsluitsel zou kunnen geven over wat er aan de hand was. In de behandelkamer was een verpleegster druk met het aanbrengen van de apparatuur op mijn hoofd. Met een soort kauwgom verbond ze draadjes van mijn hoofd naar een apparaat. Ze was net begonnen toen ik weer een aanval op voelde komen. Ik werd misselijk, mijn oog knipperde weer ongecontroleerd, de gehele rechterkant van mijn lijf tintelde en ik raakte in paniek. Wat normaal gesproken alleen ’s nachts gebeurde, gebeurde nu overdag.
Erik stond naast me en het eerste wat ik zei was: “Dit ging niet goed hè?”
Twee uur later werd ik wakker op een brancard. Op de klok zag ik dat het 15:00 uur was…er waren twee uur voorbijgegaan en ik had geen idee wat er de afgelopen twee uur was gebeurd. Erik stond naast me en het eerste wat ik zei was: “Dit ging niet goed hè?” Blijkbaar had ik een grote epileptische aanval gehad, zo eentje die je kent uit films. Blijkbaar was ik al wel eerder bij bewustzijn geweest, maar dat kon ik me niet herinneren. In een waas werd ik eerst door een CT-scan gehaald en daarna volgde een MRI. Een arts vertelde dat ik werd opgenomen en ik belandde in een ziekenhuisbed op zaal, zo stoned als een garnaal van de vermoeidheid. Een aardige verpleegster kwam vertellen dat er snel een artsenteam zou komen, om te vertellen wat het vervolg zou zijn en wat de uitslagen waren van de scans. Zou gewoon aan het bed verteld worden zei ze. Niet heel veel later kwam er een hele delegatie aan artsen de kamer in en vroegen ons mee te komen naar een aparte kamer…eenmaal daar zei de neuroloog: “Aan de hand van de scans kunnen we vaststellen dat er een gezwel in uw hersenen zichtbaar is. We weten niet wat er zit. Hier gaan we achter komen, maar dit gaat even duren, we hopen binnen enkele weken, maar het zouden ook maanden kunnen worden…..”
“Aan de hand van de scans kunnen we vaststellen dat er een gezwel in uw hersenen zichtbaar is.”
In mijn volgende blog vertel ik je hoe de daarop volgende weken vol onzekerheid in het ziekenhuis eruit hebben gezien. Abonneer je onderaan deze pagina om geen update te hoeven missen.
Wil je me helpen bij mijn zoektocht naar het onzichtbare pilletje? Dat kan! :-) Klik [hier] voor meer info.
Na al deze tekst over mij, vind ik het super leuk om ook even iets van jou te horen. Laat een reactie achter, ik lees ze allemaal met veel plezier!