Mijn eerste blog in het nieuwe jaar 2020. Vorig jaar was een werkelijke rollercoaster met diagnoses, uitslagen, behandelingen en veel ziekenhuis en ik ben blij dat we dat jaar achter ons kunnen laten. Ik heb zin in dit jaar! Het voelt als een frisse start en waarin ik zelf weer wat meer regie krijg over mijn leven.
De laatste maanden van 2019 heb ik me vooral heel erg moe gevoeld. En niet een beetje moe, liever niet uit bed willen komen moe. Soms zat er een goede dag tussen, maar kleine uitstapjes waren al snel teveel en een nacht slecht slapen was helemaal funest voor de batterij. Inmiddels gaat het beetje bij beetje wat beter, mede doordat ik ben gaan sporten denk ik. De mensen die mij goed kennen, weten hoe verschrikkelijk ik sporten vind. En ja, ik weet natuurlijk dat het beter is voor je gezondheid en dat als je eenmaal hebt gesport je je goed voelt enzovoort…maar tot op heden heeft dat er nooit voor gezorgd dat ik een sport langer heb vol gehouden dan drie maanden. Alleen kon ik nu niet meer ontkennen dat mijn conditie ver te zoeken was na alle behandelingen en dat sporten bijdraagt aan een gezond lijf. Dus bewegen moet een plek krijgen in mijn dagelijks leven. Maar waar begin je als niet sporter na een zwaar jaar voor lijf en geest?
Ik wist dat een abonnement nemen op de sportschool alleen zou resulteren in elke maand betalen maar nooit gaan, dus ik zocht iemand die me hierbij kon helpen. Gelukkig vond ik een heel fijne fysiotherapeut vlakbij waar ik nu iedere week twee keer in de week onder begeleiding sport. En dat gaat dus goed! De fysio houdt goed in de gaten dat ik verantwoord opbouw in duur en kracht en ik merk dat het me goed doet. Vooraf heb ik nog steeds geen zin om te gaan, dat durf ik eerlijk toe te geven, maar niet gaan is nu eenmaal geen optie. En ik moet zeggen dat ik trots ben op mezelf als ik weer geweest ben, en mijn lijf weer ga voelen. Eind februari bereik ik de beruchte 3 maanden grens, maar na alles wat mijn lijf het afgelopen jaar heeft doorstaan, ben ik het mijn lijf en mezelf verplicht om er goed voor te blijven zorgen en daar hoort sporten vanaf nu ook bij. Ik zal het met jullie delen zodra ik deze historische mijlpaal heb bereikt in eind februari!
“If you can believe it, the mind can achieve it”
Eind januari volgde wederom een positieve uitslag van mijn tweede MRI scan. De neuroloog was blij met wat hij zag en vond de scan er zelfs nog iets beter dan de vorige. Het is stabiel en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. De zoektocht naar het onzichtbare pilletje doet zijn werk en dat sterkt me en geeft ademruimte. Op naar de volgende!
Tijdens mijn zoektocht heb ik meerdere malen het advies gekregen de stilte op te zoeken. Zowel de letterlijke stilte als de stilte in mijzelf. Ik merk dat de rust er nu is om dit te onderzoeken. Ooit heb ik een mindfullnesscursus gevolgd die me destijds veel rust heeft gebracht maar de afgelopen jaren ben ik daar niet actief mee bezig geweest. De handvatten zijn er en soms lukt het me om te mediteren maar ik merk dat ik meer nodig heb om echt de stilte te ervaren. Ik ben op zoek gegaan naar georganiseerde stiltedagen, stilteretraites, stilteweekenden, yogaretraites, noem het maar op maar ik heb nog niet gevonden wat ik zoek. Daarom ben ik op zoek naar tips.
Mocht je een adres weten waar ze dergelijke activiteiten organiseren en heb jij of ken je iemand die goede ervaringen heeft, zou je me dan een berichtje willen sturen? Dit kan in een reactie onder deze blog maar ook via de contactpagina kan je mij privé een bericht sturen met tips.
Alvast heel erg bedankt! Wordt vervolgd.
Wil je me helpen bij mijn zoektocht naar het onzichtbare pilletje? Dat kan! :-) Klik [hier] voor meer info.
Na al deze tekst over mij, vind ik het super leuk om ook even iets van jou te horen. Laat een reactie achter, ik lees ze allemaal met veel plezier!