Fijn om weer even te schrijven aan jullie. Ik zit met een kopje thee en een dekentje op de bank terwijl het buiten lekker drupt. De herfst is niet mijn favoriete seizoen van het jaar maar om eerlijk te zijn, nu we toch niet zoveel kunnen door Corona, is het een fijn moment om een update te geven.
In mijn vorige blog heb ik geschreven over mijn zoektocht naar de beste slaap en te zorgen voor de beste slaapomstandigheden. Wat heb ik veel tips gekregen voor een betere nachtrust! Dankjulliewel! Het heeft me geholpen om te weten dat ik niet de enige ben die hier last van heeft. Vooral het gevoel dat je hoofd ’s nachts nog ‘aan’ staat was herkenbaar voor velen. Gek genoeg was mijn slaap na het schrijven van mijn vorige blog een tijd nog slechter dan voor ik erover schreef. Inmiddels is er een heerlijk matras zonder kuilen, vind mijn rug vooral heel fijn en volgens mijn horloge, die ook mijn slaap analyseert, blijf ik iets langer in mijn diepe slaap. Ook heb ik bij de acupuncturist verblijfsnaaldjes (een klein naaldje in een soort pleister) gekregen op twee punten in mijn oor. Dit moet zorgen voor een juiste energiebalans en een natuurlijk ritme. Ik kan nog niet met zekerheid zeggen dat ik alle ingrediënten al heb gevonden voor de beste slaap maar het begin is er. Er zijn slechte nachten maar gelukkig ook betere nachten bij. Wellicht dat het altijd stoeien blijft, maar het begin is er in ieder geval om te komen tot een rustiger hoofd en hopelijk dan ook tot een betere slaap.
Ik ben heel dankbaar dat daar weer wat ruimte voor is maar de diagnose, ook wel de roze olifant in de kamer, is er altijd.
Ook schreef ik in mijn vorige blog dat de scans, ondanks dat ik mij goed voel en positief gestemd ben, toch dikwijls zorgen voor spanning en onrust. Na de laatste uitslag merkte ik dat het soms voelt of ik van scan naar scan leef en dat is niet fijn. Nu de behandelingen achter de rug zijn (mijn laatste chemokuur is inmiddels een jaar geleden) is er weer ruimte voor je eigen gedachten en keuzes. Vanuit overleven moet je weer langzaam de overstap maken naar leven. Ik ben heel dankbaar dat daar weer wat ruimte voor is maar de diagnose, ook wel de roze olifant in de kamer, is er altijd. Het is gelukkig minder op de voorgrond dan toen de diagnose er net was, maar het feit dat je iedere dag medicatie inneemt is al een klein voorbeeld van de vele momenten op een dag dat je ermee geconfronteerd wordt. Er is nu meer rust en ruimte om te beseffen wat mij en ons is overkomen. Lotgenoten herkennen dit en dat is fijn om te delen, maar zoals ik al eerder schreef ik wil leven met de diagnose en niet geleefd worden door de diagnose. Daarom heb ik besloten om op dit gebied hulp te zoeken en die heb ik gevonden. Een tijd geleden heb ik me aangemeld bij het Helen Dowling Instituut.
Het Helen Dowling Instituut, het HDI, is gespecialiseerd in het bieden van psychologische zorg bij kanker. Ze behandelen mensen met kanker, naasten van mensen met kanker en mensen die kanker hebben gehad. In mijn geval heb ik gesprekken met een psycholoog. Op dit moment gaat het via videobellen. In eerste instantie leek me dit een beetje vreemd, want kom je wel echt tot een goed gesprek? Maar de eerste gesprekken, videobellend en wel, waren prettig. Het is fijn om je gevoelens en zorgen te kunnen delen met iemand die weet wat er speelt als je te maken hebt met kanker. Ik ben flink moe na een sessie maar het geeft ook een gevoel van opluchting om je verhaal te delen en het daar te kunnen laten. Mijn traject bij het HDI is nog maar net gestart maar tot nu toe doet het me goed.
Tot zover de update van mijn zoektocht. Het doet me heel goed om jullie lieve reacties te lezen en tips te krijgen! Echt dankjulliewel.
Pas goed op jezelf en elkaar, tot snel!
Mocht je meer willen weten over het Helen Dowling Instituut, kijk gerust eens op de website.
Wil je me helpen bij mijn zoektocht naar het onzichtbare pilletje? Dat kan! :-) Klik [hier] voor meer info.
Na al deze tekst over mij, vind ik het super leuk om ook even iets van jou te horen. Laat een reactie achter, ik lees ze allemaal met veel plezier!
Goed gedaan, Jany. Namens de verhuurder wil ik je zeggen dat het niet is toegestaan om roze olifanten in je kamer te laten staan, zitten of lopen. Weg met dat ding. Kan de vloer niet tegen. Geldt trouwens ook voor groene, rode en grijze olifanten.