Een hoop gebeurd en veranderd - een update

Mijn laatste blog is al even geleden. Het is me nog niet eerder gelukt om te schrijven over mijn zoektocht door alle ontwikkelingen van de afgelopen periode. Er is in de afgelopen maanden wel een hoop gebeurd en veranderd. Daarom dan ook een update van de afgelopen tijd.

Om te beginnen: de chemobehandeling zit erop! Er zijn zoveel vormen van kanker en daardoor ook weer veel verschillende chemobehandelingen. In mijn geval ging dit om zes kuren. De bijwerkingen werden wel meer voelbaar hoe verder ik was in de behandeling maar ze hebben de dosis niet hoeven te verlagen en mijn lijf heeft het tot het einde van de behandeling goed weten vol te houden.

Daarna volgde de eerste MRI scan. De dag voor mijn 30e verjaardag mocht ik de MRI in. Nog steeds niet mijn favoriet om lange tijd stil te moeten liggen in een magnetische buis maar doordat ik de verplegers dit van te voren had gezegd, checkte ze geregeld of het goed ging en wist ik hoe lang het ongeveer nog zou duren. Een week later volgde de uitslag. We hadden ons voorbereid op een soort eerste nulmeting waar nog niet veel verandering op te zien was. Ik had het niet met veel mensen gedeeld omdat ik gewoon niet goed wist hoe het bezoek aan het ziekenhuis zou uitpakken. Tot de dag zelf had ik geen last van spanningen maar toen ik eenmaal in de wachtkamer zat, was ik toch best wel nerveus. Maar tegelijkertijd had ik ook heel sterk het gevoel dat het wel goed zat. Het spreekuur liep uit en daardoor kreeg ik alleen maar meer last van nervositeit maar gelukkig zorgden mijn gezelschap voor afleiding.

Tot de dag zelf had ik geen last van spanningen maar toen ik eenmaal in de wachtkamer zat, was ik toch best wel nerveus.

“Mevrouw Veldstra?” Ik mocht de spreekkamer binnen en zowel de oncoloog als de oncologisch verpleegkundige gaven een hand bij de deur…twee man sterk…was al weleens eerder voorgekomen…is dit goed…is dit slecht? Toen de deur achter de dokter dichtviel stak ze meteen van wal: “Ik zeg het maar meteen, de scan ziet er heel goed uit!” Een mengeling van ongeloof, blijdschap en opluchting overspoelde me en ik kon alleen maar huilen zo blij was ik. Kon de dokter wel kussen, niet gedaan, leek me toch wat ongepast, maar jeetje wat ben ik blij en dankbaar. Toen ik dacht dat het niet beter kon, voegde de arts er ook nog aan toe dat er een afname zichtbaar is. Van deze uitslag had ik alleen maar durven dromen. De dokter liet de scans zien, en ook voor een leek als ikzelf was de afname inderdaad zichtbaar. Dit keer huilend van blijdschap het ziekenhuis verlaten op naar het bos om het even te vieren. Dit betekent voor de artsen dat mijn situatie voor nu stabiel is. Vanaf nu zal er iedere paar maanden een scan worden gemaakt om de tumor in de gaten te houden.

In de tussentijd zijn wij ook nog verhuisd. We hadden het heerlijk in Amsterdam. Een gekke, grappige stad waar alles kan en veel mag en waar op iedere hoek van de straat iets leuks zit. Maar het voelde ver weg van familie. Toen ik ziek werd, merkten we dat het fijn zou zijn om dichterbij familie te wonen en ook met oog op Daan. We zijn op zoek gegaan naar een plek waar we met z’n vieren fijn kunnen wonen, en we hebben de plek gevonden, vlakbij Arnhem. We zijn nog druk in de weer met het uitpakken van dozen en het doen van kleine klussen maar het voelt al wel als thuis. En we komen tot rust. Alsof er een nieuw hoofdstuk begonnen is.

We zijn op zoek gegaan naar een plek waar we met z’n vieren fijn kunnen wonen, en we hebben de plek gevonden.

De rust blijkt ook wel erg nodig te zijn. Na de verhuizing is de extreme vermoeidheid bij mij naar boven gekomen. Het hoort er blijkbaar bij dat je na de behandelingen die ik heb gehad, dat je lijf aan moet sterken en weer energie moet op doen. Ook kreeg ik nog een fikse griep, dus mijn lijf vraagt om rust. Dit betekent in de praktijk rustig aan doen, goed voor mijzelf zorgen en mijn belangrijkste les van het afgelopen jaar, wees lief! Mijn lijf heeft het voortreffelijk gedaan dus dat verdient van mij ook alle rust die het nodig heeft.

Pas in het nieuwe jaar mag ik me weer melden in het ziekenhuis. Tot die tijd ga ik bijkomen, settelen in ons nieuwe huis en ga ik door met de complementaire zorg. Ik heb een nieuwe acupuncturist in de buurt en vandaag voor het eerst een afspraak bij een fysiotherapeut die me gaat helpen om verantwoord weer wat conditie op te bouwen. Ik ben heel nieuwsgierig.

Ook kan ik het niet vaak genoeg zeggen maar daar helpt de steun van jullie, zowel financieel als in contact, enorm bij. Mijn dank is groot!

De zoektocht zet zich voort, maar ik kan niet anders zeggen dan dat de mensen die ik het afgelopen jaar heb ontmoet, alle zorg die ik in het ziekenhuis en ook daarbuiten heb gekregen, wel degelijk zijn vruchten hebben afgeworpen. Ook kan ik het niet vaak genoeg zeggen maar daar helpt de steun van jullie, zowel financieel als in contact, enorm bij. Mijn dank is groot!

---

Wil je me helpen bij mijn zoektocht naar het onzichtbare pilletje? Dat kan! :-) Klik [hier] voor meer info.

Na al deze tekst over mij, vind ik het super leuk om ook even iets van jou te horen. Laat een reactie achter, ik lees ze allemaal met veel plezier!